लालीगुरांश (डा. सिर्जना भण्डारी)
#आध्यात्मिक_साहित्य #जीवन_दर्शन
‘जिन्दगी प्यारका गीत है, यीसे हरदिलको गाना पडेगा...’
बुंगबुंग धूलो उडाउदै सडकमा गुडिरहेको रिक्साबाट यो सुमधूर संगीतको आवाज ठूलो स्वरमा वरिपरिको वातावरणमा गुञ्जायमान भैरहेको थियो । अपरान्हको समय थियो, दिउसो भोजनपछि वाहिर वरण्डामा आराम गरिरहनु भएको पिताजीले सडकमा बजिरहेको हिन्दी गीतको ठूलो आवाजलाई वास्तै नगरी आइज तँलाई केही ज्ञानगुनका कुरा सिकाउछु भनेर मलाई वहाँको छेउमा आएर बस्न संकेत गर्नुभयो । वरिपरि रहेका सबैका ज्ञान इन्द्रियहरु ठूलो आवाजमा घन्किरहेको गीततिर खिचिएका थिए । म आफ्नै कक्षमा विस्तरामा बसेर कलम खेलाउदै स्कुलको गृहकार्य गर्ने तरखर गर्दै गरेको अवस्थामा ठूलो आवाजमा गीत घन्किएको सुनेपछि गृहकार्य लेख्न प्रयास गर्दै गरेको मेरो ध्यान पनि त्यतैतिर खिचियो । झ्यालको पल्ला पूरा खोलेर आँखा र कान रिक्सा र बजिरहेको गीतमा केन्द्रित गरें । भारतीय सिनेबजार बलिउडमा भर्खर रिलिज भएको राजेश खन्ना र पद्मिनी कोलापूरीको ‘सौतन’ चलचित्रको प्रचार–प्रसार गरिएको रहेछ रिक्साका दुईतिरका गालामा ठूला–ठूला पोष्टर टाँगेर । कर्कस आवाज निकाल्दै एउटा प्रौढ पुरुष चलचित्र हेर्न जानुहोस फलानो सिनेघरमा भन्दै थिए ।
म छ कक्षाको विद्यार्थी भएकोले त्यति धेरै गृहकार्य थिएन, गृहकार्य पछि पूरा गर्छु भनेर म पिताजीको समिपमा गएर बसें । यो पटक वहाँले मलाई इश्वरको अदृश्य तथा निराकार स्वरुप हुन्छ, अदृश्य रुपमा इश्वर हरदम हामीसंगै बसिरहेका हुन्छन् र हामीले गरेका सबै कामहरु तथा हामीले मनमा सोचेका सबै कुराहरु इश्वरलाई स्पष्टै थाहा हुन्छ त्यसैले हामीले संधै इश्वर र अरुप्रति राम्रा कुरा मात्र सोच्नुपर्छ भनेर मेरो सानो मन–मस्तिष्कमा त्यति बेलानै सकारात्मक मात्र सोच्नुपर्छ भन्ने मूलमन्त्र को विजारोपण गरिदिनु भयो । यस सन्दर्भमा पिताजी र मविचको संवाद बडो रोचक प्रकारले भएको थियो । वहाँले आगनमा तुलसाको मोठसंगै ढकमक्क फूलेको सेता–पहेंला रंगका गुलाफका फूलहरु र अन्य वनस्पतिहरु हावामा मस्त झुलिरहेका दृश्यतिर संकेत गर्दै मलाई सोध्नुभयो,
“ती गुलाफका फूलहरु र अरु फूलविरुवाहरुलाई के ले त्यसरी हल्लाइरहेको छ र ती पिंगमाझैं झुलेर मस्त खेलिरहेका छन् ?”
“हावाले ।”
मुसुक्क मुस्कुराएर एक शव्दमा पिताजीलाई जवाफ दिएं मैले । शिक्षक तथा गुरुका रुपमा समाजमा प्रतिष्ठित पिताजी शिक्षण पेशामा आफू अत्यन्तै आनन्दित रहेको महसुस गर्नुहुन्थ्यो र सबैभन्दा ठूलो पुण्य तथा दान ‘ज्ञान’ दान हो भनेर हामीलाई र अरुलाई बुझाउने प्रयास गरिरहनु हुन्थ्यो, वहाँको नजरमा ज्ञान तथा विद्याको मूल्य अत्यन्तै धेरै थियो । हरप्रकारका ज्ञानलाई स्वयं सरस्वती माताको रुपमा सम्मान गर्नुहुन्थ्यो । शिक्षण पद्धतिमा अनुभवी पिताजीको बालबालिकाहरुले बुझ्ने गरि ज्ञान प्रदान गर्ने शैली बडो व्यवहारिक र प्रभावकारी थियो । पिताजीले फेरी ममा कौतुहलता बढाउने गरि छड्के सवाल गर्दै भन्नुभयो,
“होइन होला ! खोई कहाँ छ र हावा !? म त देख्दिन त !!??”
“हाहाहा..., हावा कहाँ देखिन्छ त नि..., हावा त चल्छ मात्र... !!!”
यो पटक चाहिं म खिलखिलाएर हाँस्दै पिताजीलाई पनि थाहा रहेनछ हावा देख्न सकिदैन, हावा चल्छ मात्र भन्ने कुरा भन्ने भावमा श्रीमद् भगवद् गीताको पहिलो अध्यायमा बरिष्ठ धनुरधर अर्जुनले जगतगुरु योगेश्वर श्रीकृष्ण भगवानलाई ज्ञान दिए झैं मैले पितजीलाई ज्ञान दिएं वहाँभन्दा एककदम बाठी भएर । तव पिताजीले पनि आफ्नो चम्किलो चेहरामा मुस्कान भर्दै र आफूले जानेको सनातन अध्यात्मको दिव्य प्रकाश छर्दै भन्नुभयो,
“हो, ठिक यस्तै गरि इश्वर पनि देखिदैनन् तर हाम्रो भित्र–वाहिर–वरिपरि–सबैतिर छन् जसरी हावा सबैतिर छ । त्यसैले आफूले जे कुरा सोच्दा तथा विचार गर्दा, जे कुरा बोल्दा तथा व्यवहार गर्दा र जे काम गर्दा पनि सबैभन्दा पहिला मैले गरेका सबै क्रियाकलापहरु इश्वरलाई स्पष्टै थाहा हुन्छ भनेर आफू सम्यमित भएर इश्वरको स्मरण गर्दै इश्वरलाई राम्रो लाग्ने क्रियाकलापहरु मात्र गर्नुपर्छ संधैभरि किनकी हामी सबै इश्वरका सन्तान हौं, इश्वरले कहिल्यै कसैको नराम्रो गर्दैनन् र नराम्रो हुन दिदैनन् । त्यो गुलाफको फुल पनि इश्वरकै सन्तान हो, इश्वरले हावा, घाम, पानी, माटो, आकाशको उत्पत्ति गरेर त्यसलाई हुर्कन र फुल्न सक्ने बनाएका हुन् । हामी मनुष्यहरुलाई पनि इश्वरले त्यसरीनै हेरविचार गरिरहेका हुन्छन् संधैभरि त्यसैले हामीले हाम्रा सबै क्रियाकलापहरुमा सबैभन्दा पहिला इश्वरको स्मरण गर्नु पर्छ र इश्वरलाई मनपर्ने तथा कसैलाई हानी नगर्ने विचार, बोलि, व्यवहार तथा कामहरु मात्र गर्नुपर्छ ।”
पिताजीले मैले छ कक्षामा पढ्दा विद्यालयको प्रांगणबाट मालीको आँखा छलेर तथा चोरेर हाँगो भाँचेर ल्याएर घरको आगनमा तुलसीको मोठसंगै रोपेको गुलाफको फूललाई समेत इश्वरको सन्तान भन्नुभएको दार्शनिक विषय तत्काल त मेरो सानो मन–मस्तिकले ठम्याउन सकेन तर वहाँले मलाई बुझाउन प्रयास गर्नु भएको विषयको भावको छाप मेरो मन–मस्तिष्कमा नामेट भएर बस्यो र आजसम्म यिनै दिव्य ज्ञानहरुले मलाई डोर्याइरहेका छन् सहज, सरल, सफल र व्यवस्थित जीवनको मार्गमा । फूलविरुवाप्रति संधै अत्यन्तै दयालु र हुर्काउन अत्यन्तै रहर गर्ने माली प्रकृति थियो र छ ममा । मैले हुर्काएको गुलाफको विरुवालाई वहाँले इश्वरको सन्तान भन्नु भएकोमा आश्चर्य लाग्यो, कसरी होला भन्ने कौतुहलता छायो चेहरामा तर केही पनि सवाल गरिन किनकी हरेक सन्तानलाई जस्तै मलाई पनि लाग्थ्यो मेरो पिताजी जति सबै कुरा जान्ने तथा थाहा पाउने र मलाई मायाँ गर्ने अर्को पुरुष यो संसारमै कोही पनि छैन ।
मेरो धार्मिक तथा आध्यात्मिक गुरु परमप्रिय पिताजी र माताजीसंग म साढेतीन वर्षको हुदा राजधानीमा खिचिएको श्याम–श्वेत तस्वीर हेर्दै वहाँहरुसंग विताएका प्रेमल स्मृतिहरु, पिताजीले सिकाउनु भएका अध्यात्म दर्शन र सनातन वैदिक समाजका दार्शनिक विषयका ज्ञानहरु र यसंग सम्वन्धित अनेक किस्साहरुको स्मृतिमा रमाउदा–रमाउदै र तिनै भावहरुमा गहिरिदै ‘जिन्दगी प्यारका गीत है..’, सम्म पो पुगेछु, हत्तेरिका... !
प्राकृतिक छटाले अत्यन्तै सुन्दर र धार्मिक तथा आध्यात्मिकताका दिव्यताहरुले भरिभराउ तपोभूमि मुलुक नेपालको पहाडि क्षेत्रको विकटताबाट दिक्क भएर पिताजी–माताजी तथा अघिल्लो पुस्ता पछिल्लो पुस्ताहरुको जीवनकालागि सहजता खोज्दै भारतसंग सिमाना जोडिएको तराई क्षेत्रमा बसाई–सराई गर्नुभएको थियो म नजन्मिदै । म भारतको सिमाना जोडिएको मध्य नेपालको तराई क्षेत्रमा जन्मेको, हुर्केको र प्रवेशिकासम्मको पढाइ त्यहीं पूरा गरेको अत्यन्तै सामान्य गाउँले व्यक्ति हुँ तर पछि शहर पसेर अहिले अव नव शहरिया व्यक्ति भएको छु तर मनका स्मृतिहरुमा, सुस्केराहरुमा, सपनाहरुमा अझै पनि गाउँकै सम्झनाहरु आउने गर्छन, हृदयलाई गाउँकै दृश्यहरुले पुलकित गरिरहन्छन् र गाउँकै माटोको सुगन्ध आउने गर्छ अधmै पनि । जीवनयापन शहरमा भएपनि शहरले अझैसम्म गाउँको प्रेम छुटाउन तथा भुलाउन सकेको छैन र म छुटाउन तथा भुलाउन पनि चाहान्न मेरो गाउँप्रतिको प्रेमलाई ।
प्राय सनातन धर्म–संस्कृति अनुशरण गर्ने हरेक वैदिक तथा हिन्दु धर्मावलम्विहरुले बाल्यकालदेखिनै निरन्तर कुल देवता, इष्ट देवता, देवी–देवता, भगवान, इश्वर, आत्मा, परमात्मा, भौतिक संसार, पराभौतिक संसार, व्यष्टि संसारभित्रको अर्को समष्टि संसार, स्वर्ग, वैकुण्ठ, गुरुकुल, आश्रम, ऋुषि–मुनि, सन्त, साधु, महात्मा, योगी, गुरु, सदगुरु आदि विषयहरुका बारेमा सुन्दै आइरहेका हुन्छन् । म पनि यही महान वैदिक सनातन धर्म–संस्कृतिको यस्तै दिव्य माहोलमा हुर्किएको प्रकृति तथा ब्रम्हाण्डको उएटा सानो अंशको निरन्तरता हुँ । मलाई बाल्यकालदेखि नै सनातन अध्यात्म दर्शनका विषयहरुमा अत्यन्तै धेरै रुचि र आस्था थियो र क्रमशः किशोर, युवा, प्रौढ अवस्थासम्म आइपुग्दा यी विषयहरुप्रतिको रुचि, आस्था, विश्वास र लगाव झन–झन प्रगाढ हुदै आयो । संधैनै दिनको शुरुआत र अन्त्य यिनै विषयहरुबाट हुदै आइरहेको थियो र छ ।
राजधानीको बसाइ, हिउँदको मौसम भएकोले वाहिरको वातावरण अत्यन्तै ठण्डा थियो । मध्यरातमा अचानक निद्रा खुल्यो । काँचको झ्यालबाट वाहिर देखिएको दृश्य निपट्ट अध्यारो थियो । सायद चिसोको कारणले चाँढै निद्रा खुल्यो मेरो भन्ठाने र फेरी निदाउने प्रयास गरें तर निद्रा लागेन । मोवाइलमा समय हेरें, विहानको तीन बजिसकेको रहेछ, ब्रम्हमुहुर्तको समय प्रारम्भ हुनेबेला भएको रहेछ । मनमनमा सोचें चारबजे त संधै उठेर ध्यान साधनामा बस्नेनै हो त्यसैले अव सुत्दिन, यही अवस्थालाई नै ध्यान बनाउछु भन्ने लाग्यो र सवासनमा पल्टिएर श्वास–प्रश्वासमा ध्यान लगाएं, ध्यानमा अलौकिक दृश्य, रंगहरुको दर्शन भयो । चार बजेपछि उठेर आफ्नो नित्य कर्मपछि ध्यान कक्षमा उत्तरदिशा कैलाश पर्वतपट्टि फर्केर सिद्धासनमा ध्यान साधनामा बसें पृष्ठभूमिमा श्रीशिव प्रभुको स्तुतिगान बजाएर,
“नमामीशमीशान निर्वाणरूपं, विभुं व्यापकं ब्रह्मवेदस्वरूपम् ।
निजं निर्गुणं निर्विकल्पं निरीहं, चिदाकाशमाकाशवासं भजेहम् ॥“ ‘
पृष्ठभूमिमा सचिदानन्द स्वरुप भगवान श्रीशिवको स्तुतिगान रुद्राष्टकम मधुरो आवाज आउनेगरि बजिरहने स्वचालित मोडमा लगाएर ध्यान साधनामा बसेको दुई घण्टा भैसकसेको थियो र ध्यानबाट वाहिर निस्कने प्रयास गर्दै थिएं,
“चिदाकाशमाकाशवासं भजेहम् ॥ अर्थात हे ! अविछिन्न असीम आकाश परब्रम्ह, म हजूरको चरणोपासना गर्दछु !!”
परब्रम्हलाई शीश झुकाएर नमन् गर्दै म ध्यान साधनाबाट उठें र आफ्नो नियमित गतिविधिहरु– भान्साको काम, नानी–बाबुहरुलाई कलेज पठाउने, श्रीमानको कार्यालय जाने तयारी र आफ्नो नियमित क्रियाकलापहरुको तयारीमा समलग्न भएं ।
आफ्नो जीवनसंग सम्वन्धित र आफूलाई रुचि लागेका हरप्रकारका विषयहरुको सैद्धान्तिक र व्यवहारिक ज्ञान लिन अत्यन्तै उस्तुक व्यक्ति हुँ म सानैदेखि र यो गुण ममा मेरा पिताजीबाट आएको हो विरासतको रुपमा । पिताजीलाई मैले खालि हात आजसम्म पनि कहिल्यै देखिन र वहाँको आफ्नो जीवनसंग सम्वन्धित र वहाँलाई रुचि लागेका हरप्रकारका विषयहरुमा पोख्त पाएं त्यसैले वहाँ मेरोलागि सर्वज्ञाता र मेरो महागुरु हुनुहुन्छ । संस्कार अनुसारको सन्तान भनेजस्तै पिताजीबाट विरासतामा पाएको यो गुणले मलाई पनि आफ्नो जीवनसंग सम्वन्धित र आफूलाई रुचि लागेका हरप्रकारका विषयहरु हासिल गर्न गहन प्रेरणा र मद्धत मिल्यो ।
आफूलाई सदाकाल विद्यार्थी ठान्ने र विद्यार्थी बनिरहने म यसपटक भने विद्यार्थी जीवनबाट केहीसमय छुट्टी लिने विचार गरें मैले । भर्खर विश्वविद्यालयको अध्ययन पूरा गरेर फुर्सद भएकोले समयको सदुपयोग पनि हुने र आफ्नो रुचिको विषयको ज्ञान तथा अनुभव पनि गर्न सकिने भएकोले यो समय आफूलाई रुचि लागेका विषयहरुको अनुभव हासिल गर्न लगानी गर्ने निर्णय गरें ।
इश्वर के हो, को हो, कस्तो हुन्छ, के गर्छ, किन इश्वरप्रति आस्था राख्नुपर्छ भन्नेबारे आफूले राम्ररी नजान्दै सानैदेखि नै शिवभक्त रहदै आएको र भगवान श्रीशिवका अधिकांश तस्वीर तथा मुर्तिहरु आँखा बन्द गरेर आनन्दमा मस्त रहेको अवस्थामा देख्दै आएकोले सानैदेखि आँखा बन्द गरेर, पलेटी कसेर, स्थिर भएर, शरीर तनक्क तन्काएर, घुँडामाथि हात राखेर धार्जे बस्नु पर्ने रहेछ भन्ने छाप परेको थियो मेरो सानो मन–मस्तिष्कमा । बेलाबेलामा माताजीले पनि भन्ने गर्नुहुन्थ्यो शिवजी जस्तो धार्जे भएर बस्नुपर्छ केटाकेटीहरुले ! म फुर्सदको समयमा छोटो–छोटो समय यसैगरि धार्जे बस्ने अभ्यास पनि गर्ने गर्थें यसबारे केही नबुझिकन नै । धेरैपछि थाहा भयो माताजीले शिवजी जस्तो धार्जे भएर बस्नुपर्छ भन्नु भएको धार्जे बसाइलाई ध्यान साधना भनिदो रहेछ । सानामा म माताजीको आज्ञा पालन गरेर धार्जे भएर बसिदिन्थें वहाँलाई खुशी पार्नकालागि र पछि बुझ्ने भएपछि ध्यान साधना प्रारम्भ गरें छोटो–छोटो समय आफ्नै खुशीकालागि ।
त्यसैले यसपटक विद्यार्थी जीवनबाट केहीसमय छुट्टी लिने निधो गरेपछि मैले सर्वप्रथम ध्यान साधनाको समय बढाएं । ध्यान एक अलौकिक, दिव्य र चमत्कारिक विषय हो, साधनाका क्रममा आउने विभिन्न अलौकिक तथा दिव्य दृश्यहरुमा मैले चमत्कारका अनुभवहरु पटक–पटक गर्दै आइरहेको थिएं र गर्दै आइरहेको छु । साधनाको समय बढाएपछि चमत्कारका अनुभवहरु झन–झन थपिदै गए, दिनप्रतिदिन ध्यान साधना रहस्मय र रोमान्चक बन्दै गयो । केही अनुभवहरु अत्यन्तै रोमान्चक रहे । विश्वविद्यालयको मेरो अध्ययन विषय खोजसंग नै सम्वन्धित भएकोले म अत्यन्तै खोजी प्रकृतिको व्यक्ति छु, मेरो अनुभवमा आएका कुराहरुको जरैसम्म पुग्ने गरि खोज्न बानी परेको छ मलाई त्यसैले ध्यान साधनाका क्रममा जेजे अनुभवमा आउदै गए ती सबै विषयहरुमा भेटेसम्म खोज गर्दै गएं । मलाई खोजकार्यको नशा लाग्छ, खुव आनन्द आउछ यस काममा । कहिलेकाहीं म अलमलमा पर्छु मलाई ध्यान साधनाले बढि आनन्द दिन्छकि खोज साधनाले म स्वयंलाई नै थाहा हुदैन । अनि श्रीमद् भगवद् गीतामा उधृत श्रीकृष्ण भगवानको दिव्य वाणीलाई याद गर्छु,
“योगः कर्मसु कौशलम् ।”
अर्थात आफ्नो कर्मलाई कुशलतापूर्वक गर्नु नै योग तथा ध्यान हो । तव लाग्छ मेरो खोजकार्य नै मेरो ध्यान हो र धार्जे भएर गरेको ध्यान साधनाले मेरो कर्मको कुशलतामा थप मद्धत गरिरहेको छ । तसर्थ मेरोलागि खोजकर्म नै ध्यान हो र ध्याननै खोज कर्म हो । अरुले जुनप्रकारले बुझेका भएपनि यस सन्दर्भमा मेरो बुझाइ यस्तो रहदै आएको छ ।
मैले विश्वविद्यालयमा अध्ययन गरिहदा नै सनातन वैदिक शास्त्रहरुमा आधारित वेदको आँखाको रुपमा लिइने ज्योतिष शास्त्र(परासरिय ज्योतिष) र समुद्र शास्त्र(हस्तरेखा विज्ञान)को अनलाइन कोर्श गरेको थिएं र संगसंगै अनुभवी ज्योतिषी पिताजीसंग पनि धेरै कुरा सिकेको थिएं । यस क्रममा पनि ध्यान साधनाको विशेष अवस्थामा विविध प्रकारका आलौकिक, दिव्य तथा चमत्कारिक अनुभव तथा अनुभूतिहरु हुने गरेका थिए ।
विद्यार्थी जीवनबाट केहीसमयको लागि छुट्टि लिएपछि यो फुर्सदको अवसर र मूल्यवान समयको उच्चतम सदुपयोग गर्न सर्वप्रथम मैले म कहिले–कहिले, के–के गर्छु भनेर आफूलाई प्राथमिकताका आधारमा रुचि लागेका विषयहरुको सूचि बनाएं र क्रमशः ती विषयहरुमा आफूलाई प्रवेश गराउदै लगें । अध्यात्म, ध्यान, योगका विषयहरुमा अत्यन्तै रुचि भएको कारण निकै अघिदेखि रेकी उपचार पद्धतिप्रति मेरो झुकाव रहदै आएको थियो त्यसैले यसबारे सुन्दै, पढ्दै र सक्दो खोज गर्दै आइरहेको थिएं र मनमनमा अठोट पनि गरेको थिएं समय मिल्यो भने पक्कै सिक्छु कुनैदिन भनेर किनकी रेकी उपचार पद्धति पूर्णतः ब्रम्हाण्डिय महाउर्जा तथा ब्रमहाण्डको समष्टि उर्जाशक्तिको व्यष्टि स्वरुपमा मनुष्यको सुक्ष्म शरीरमा रहेका सात चक्रहरुको उर्जा जागरण तथा परिचालनसंग सम्वन्धित रहेछ । आफू विगत लामो समयदेखि चक्र तथा कुण्डलिनी ध्यान साधनाको साधक रहदै आएकोले रेकी उपचार पद्धतिबारे जान्न रुचि लाग्नु स्वभाविक थियो मेरोलागि ।
ब्रम्हाण्डिय महाउर्जा तथा रेकी उपचार पद्धतिको तालिमका लागि एक महिनाको रेकी अनलाइन कोर्श लिन नाम दर्ता गरें । रेकी उपचार पद्धतिको तालिम प्रारम्भ गर्नुपूर्व सात चक्रहरुको उर्जा शुद्ध, सन्तुलित, सक्रिय तथा जाग्रीत गर्नुपर्ने वियम तथा पद्धति रहेछ । रेकी गुरुले सिकाउनु भए अनुसार चक्र जागरण गर्न गराइएको चक्रहरुको विज मन्त्र– लं–वं–रं–यं–हं–अं–ॐ को ध्यान साधनाका क्रममा सनातन अध्यात्म दर्शनमा उल्लेख गरिएका धेरै प्रकारका अलौकिक, दिव्य तथा चमत्कारिक विषयहरु एकपछि अर्को गर्दै मेरो अनुभव तथा अनुभूतिमा अझ घना भएर आउन थाले । रेकी तालिम गरिरहदा गुरुबाट शक्तिपात लिदा चक्र र शरीरका नाडीहरुमा ब्रम्हाण्डिय दिव्य महाउर्जा संचारित भएको स्पष्ट अनुभूति हुन थालेको थियो । म यी विषयहरुको बारे खोज गर्दै गएं र अग्रज साधकहरुको अनुभव तथा अनुभूतिहरुसंग एकाकार हुदै गएं । यो अवधिमा मलाई सुक्ष्म संसारका धेरै प्रकारका शाश्वत विषयका झलकहरु आएका रहेछन् जुन ध्यान साधना गहिर्याउदै गएपछि विस्तारै दृश्य, ध्वनि, संवाद, स्पर्शहरु, चेतनाका सन्देशहरु अझ स्पष्ट भएर मेरो अनुभव तथा अनुभूतिहरुमा आउन थाले र विस्तारै आफैं विस्तृतमा बुझ्दै गएं ध्यान साधनाका क्रममा विगतदेखि आफूलाई हुदै आइरहेका अनुभव तथा अनुभूतिहरु के रहेछन् र किन रहेछन् भन्ने बारेमा । त्यसयता मलाई ध्यान साधनाका क्रममा हुने कुनै पनि प्रकारका दृश्य, ध्वनि, संवाद, स्पर्शहरु, चेतनाका सन्देश, विभिन्न सकारात्मक तथा नकारात्मक अवस्थामा हुने अनुभव तथा अनुभूतिहरु अनौठो तथा विश्मयकारी लाग्न छोड्यो सायद निरन्तर भैरहने यसप्रकारका विषयहरुसंगको साक्षातकारपछि म बानी परिसकेको भएर होला ।
रेकी उपचार पद्धतिको तालिमको निरन्तरताकै क्रममा मलाई पहिलो पटक देवदुतहरुको दर्शन हुन थाल्यो र साथसाथ डिजिटल घडिमा, स्मार्ट मोबाइलमा, टि.भी.मा, बाटो हिड्दा गाडिका नम्बर प्लेटहरुमा बारबार एकै प्रकारका नम्बरहरु देखिन थाले । सबैभन्दा पहिला एकदिन राति अचानक मेरो निद्रा खुल्यो, मोबाइल खोलेर हेरें ११ः११ बजेको रहेछ । मोबाइल बन्द गरेर सुतें । भोलिपल्ट विहान घरका सबै कामहरु सकेर केहीबेर सामाजिक संजाल चलानउ मोबाइल खोलें फेरी विहानको ११ः११ बजेको देखें, मनमनमा भनें हिजो राति पनि यस्तै नम्बर देखेको थिएं आज पनि फेरी देखें तर आश्चर्य मानिन । दिउसो फेरी फोन खोल्दा १ः११ बजेको देखें, त्यसपछि आश्चर्य लाग्यो, अरे किन म बारबार यस्तै नम्बरहरु देखिरहेको छु । त्यसपछि देवदुतहरु र यस्ता दोहोरिएका नम्बरहरु देख्ने श्रींखला बढ्दै गयो, १११, २२२, ३३३, ४४४, ५५५, १०ः१०, ११ः११, २२ः२२... अझै धेरै देखिरहन थालें जतापनि । एक हप्ता जति मैले यसरी नम्बरहरु दोहोरिएर आउने क्रमलाई वास्ता गरिन तर यो प्रक्रिया निरन्तर हुदै गएपछि म यसबारेमा खोज गर्न थालें किन यस्तो भैरहेको छ मलाई भनेर । खोजमा थाहा पाएं यो अवस्था अलौकिकता र दिव्यताको अर्को चमत्कार रहेछ । देवदुतहरुको दर्शन हुनु र यस्ता दोहोरिएका नम्बरहरु दृश्यमा आउनु ब्रम्हाण्ड तथा स्वयं परमात्माका संकेतहरु रहेछन् आध्यात्मिक विकास तथा चेतनाको स्तरोन्नती भैरहेको र चेतनाको स्तरोन्नती तथा विकासका लागि भौतिक रुपमा आफ्नो वरिपरि सहआत्मि अर्थात सोलमेटहरु र आफ्नै विभाजित आत्मा अर्थात ट्वीन–फ्लेमसंग प्रत्यक्ष साक्षातकार र सानिध्यता भैरहेको अवस्था रहेछ । क्रमशः देवदुतहरुको दर्शन र दोहोरिने नम्बरहरुको दृश्य संगसंगै दिबंगत हुनुभएका पितृहरुको दर्शन र वहाँहरुको दिव्य सन्देशहरु पनि ग्रहण हुन थाल्यो ।
मेरो ध्यान साधना निरन्तर सुचारु अवस्थामा थियो । साधनाको गहन तथा भावतीत अवस्थामा एक विहान मैले भगवान शिवको दिव्य हतियार अत्यन्तै आकर्षक कलात्मक त्रिशुल देखें र म त्यसप्रति अत्यन्तै आकर्षित र मोहित भएं । ध्यान साधना निरन्तर गर्दै गएं, दिनहरु बित्दै गए तर मेरो मानसपटलबाट उक्त आकर्षक दिव्य त्रिशुलको दृश्य छुटेन, बारबार सदृश्य भएर आइरह्यो सामान्य अवस्थामा पनि । एकदिन आफूभित्रबाट अन्तरज्ञान आयो म उक्त दिव्य त्रिशुलको ट्याटु बनाउछु । पहिला दिव्य त्रिशुलको आकर्षणले छोडेको थिएन अव त्रिशुलको ट्याटु बनाउछु भन्ने भावले छोडेन, बारबार मानसपटलमा आइरह्यो, ‘म दिव्य त्रिशुलको ट्याटु बनाउछु’ । तर हाम्रो कुल–परम्परा अनुसार शरीरको कुनैपनि अंगमा ट्याटु बनाउने अनुमति थिएन । आफ्नो शरीरमा ट्याटु बनाउनु भनेको आफुले आफूलाई डामेको भन्ने अर्थमा लिइन्थ्यो र यसरी डामिएका व्यक्तिहरु पूजापाठ, श्राद्ध, कर्मकाण्ड तथा पवित्र कार्यहरुमा चल्दैनन् भन्ने विश्वास गरिन्थ्यो । त्यसैले ट्याटु बनाउछु भनेर सोध्ने तथा जानकारी दिने हिम्मत भएन परिवारमा कसैलाई पनि तर मलाई जसरी पनि दिव्य त्रिशुलको ट्याटु बनाउनु नै थियो । केही हप्ता यसै बिते, मनमा चिन्तन् गर्दै गएं, के गरौं, कसरी गरौं भनेर र एकदिन पिताजीले भन्ने गर्नुभएको कुरा मmल्यास्स मानसपटलमा आयो बिजुली चम्केझैं गरि । वहाँ भन्ने गर्नुहुन्थ्यो गते अनुसार मनाउने जन्मदिनको केही अर्थ तथा प्रभावकारिता हुुदैन तर तीथि अनुसारको जन्मदिनमा इश्वर र आफ्नो जन्मकुण्डलीका ग्रह, नक्षेत्रहरुको कृपा तथा आशिर्वाद प्राप्त हुन्छ जीवनमा किनकी तीथि भनेको आफू जन्मिदाको समयमा रहेको जस्तो आकाशमा ग्रह, नक्षेत्रहरुको वर्तमानको अवस्था हो, यो समयमा व्यक्तिमाथि इश्वर, ग्रह, नक्षेत्र तथा गोचरको सकारात्मक प्रभाव पर्दछ । पिताजीको यो कुराको स्मरण पश्चात मैले भगवान श्रीशिव, ग्रह, नक्षेत्र तथा गोचरको आशिर्वाद लिएर र यीनैलाई साक्षी राखेर तीथिको जन्मदिनको दिन दाहिने हातको नारिमा दिव्य त्रिशुलको ट्याटु बनाउने निर्णय गरें । तर परिवारमा सोध्ने तथा जानकारी दिने हिम्मत नभएकोले चुपचाप मैले आफ्नो तीथिको जन्मदिन पारेर आफ्नो आराध्यदेव भगवान श्रीशिव र जन्म कुण्डलीका ग्रह, नक्षेत्र तथा गोचरलाई समर्पण गरेर गुगल सर्चमा उपलव्ध भएको ध्यान साधनामा देखेको जस्तै डमरु, नाग र रुद्राक्ष सहित भएको आकर्षक दिव्य त्रिशुलको नमूना लिएर ट्याटु स्टुडियो गएं विहान १० बजे ।
ट्याटु खोप्ने क्रममा लागेको दुई घण्टाको अवधिमा मलाई पटक–पटक ध्यान लाग्यो र चमत्कारिक दिव्य दृश्यहरु अनुभवमा आउन थाले । मलाई ध्यानको उर्जा लागेको थियो, बारबार आँखा बन्द भैरहन्थे, ट्याटु खोप्ने भाई अलकल्लमा परे र भने,
“...दिदी ननिदाउनु है, निदाउनु भयो भने सियोले गहिरो घोचेको बेलामा झस्किनुहुन्छ अनि ट्याटुको आकार बिग्रिन्छ... । ”
मैले हुन्छ भनेर स्वीकृति त दिएं तर यो अवस्था मेरो नियन्त्रणमा थिएन, आँखा खोले पनि फेरी बन्द भैहाल्थे, बारबार यस्तो भैरह्यो, ध्यानको उर्जामा म झुम्म भैरहन्थें । उनले मनमा नराम्रो गरि लिने हुनकि भनेर मैले आफूलाई भैरहेको दिव्यताको वास्तविकता र ट्याटु बनाउन आएको कारणबारे वास्तविक पृष्ठभूमि सबै विस्तारमा बताएं । बौद्ध मार्गी उनी पनि विपासनाका ध्यान साधक रहेछन्, उनले मेरो कुरा सुन्ने वित्तिकै बुझिहाले र मलाई सहजीकरण गरिदिए सियो गहिरो जाने बेलामा हरेक पटक संकेत गरिदिएर ।
उनले ट्याटु खोपिरहे, म आँखा बन्द गरेर ध्यानको उर्जा आनन्दित भैरहें र अनेकौं चमत्कारिक दृश्यहरुको दर्शन भैरह्यो । मलाई सियोको खोपाइको त्यतिधेरै पिडा महसुस भएन, केही चिजले स्पर्श गरिरहेको जस्तो मात्र लाग्यो । उनले ट्याटु खोपिरदा बन्द आँखामा मैले आकाशिय तथा ब्रम्हाण्डिय दृश्यहरु, भगवानहरु, देवी–देवताहरु, योगी, सन्त तथा चैतन्य आत्माहरु र अत्यन्तै धेरै संख्यामा साना–ठूला काला नाग देवताहरु मेरो वरिपरि खालि आकाशमा लहरिदै सलबलाईरहेका तथा हिडिरहेका देखें । नाग देवताहरुको शरीरले, पुच्छरले मलाई स्पर्श गरेको जस्तो अनुभूति हुन्थ्यो । नाग देवताहरु धेरै बेरसम्म त्यसैगरि मेरो वरिपरि रहिरहनु भयो, ध्यानको उर्जा लागिरहेको थियो, मलाई अत्यन्तै धेरै आनन्द आइरहेको थियो, कुनै–कुनै बेला त आफू कहाँ छु कहाँ जस्तो लाग्थ्यो, ट्याटु खोप्ने भाइ बोलेपछि थाहा पाउथें, ए म त स्टुडियोमा पो छु त भनेर तर फेरी त्यस्तै हुन्थ्यो, यस्तो भैरह्यो पूरै समय ।
ट्याटु खोपिसकेपछि उनले मलाई प्रसन्न भावले धन्यवाद दिदै भने,
“ट्याटुु खोप्दा यति शान्त व्यक्ति अहिलेसम्म मेरो अनुभवमा कोही पनि आएको छैन दिदी, सबैले कुनैनकुनै प्रकारले पिडा व्यक्त गर्छन तर तपाईं पुरै समय एकदम शान्त बस्नु भयो आँखा बन्द गरेर । मलाई तपाईंको नारिमा ट्याटु खोपिरहदा खुव आनन्द आयो । तपाईंलाई पिडा भएन वा पिडा व्यक्त गर्नु भएन !?”
“मलाई पिडा नै भएन ।”
मैले मुस्कुराउदै उनको उत्सुकताले भरिएको सवालको छोटो जवाफ दिएं र उनलाई धन्यवाद भन्दै ट्याटु खोपेको शुल्कको रसिद बनाउन आग्रह गरें । उनले अघिल्लो दिन फोनमा संवाद गरेर तय गरिएको रकम भन्दा आधा शुल्कको मात्र रसिद बनाएछन् । म पुरै शुल्क दिन्छु, पुरै लिनुस भनेर आग्रह गरें मैले तर ३०–३५ वर्षजतिका लाग्ने ती भलाद्मी आध्यात्मिक युवाले पुरै शुल्क लिन अस्वीकार गर्दै भने,
“...सायद मैले यो भगवानको काम गरें त्यसैले म खर्च भएका समग्रीहरुको मात्र शुल्क लिन्छु मेरो पारिश्रमिकको शुल्क लिन्न दिदी...।”
उनले भगवानको काम गरें भन्ने भाव व्यक्त गरिरहदा उनको चेहरामा झल्केको चमकको आभा स्पष्ट महसुस भयो मलाई र मैले उनलाई कर गरिन या भनौं उनको आनन्द बिथोल्न चाहिन । उनले फेरी पनि आधा मात्र शुल्क दिनु भने, पूरै शुल्क लिनै मानेन् । उनी बडो प्रसन्न, हसमुख र सहज भावमा बोलिरहेका थिए र मलाई पनि यो सानिध्यता बडो सहज र आनन्दमय लागिरहेको थियो, सायद हामी दुवै ध्यान साधक भएकोले हाम्रो उर्जा तरंगहरु मिलिरहेका थिए । ट्याटुको रेखदेख कसरी गर्ने भन्ने मार्गदर्शन लिएं र उनलाई धन्यवाद दिएर म स्टुडियोबाट वाहिर निस्कें, घर फर्कें ।
घर पुगेपछि केहीबेर आराम गरें । घरमा पनि आँखा बन्द गर्ने वित्तिकै नाग देवताहरु फेरी उसै गरि आउनु भयो तर यो पटक रंगीविरंगी र शरीरमा विभिन्न रंग तथा प्रकारका बुट्टा भएका नागहरु आउनु भएको थियो । ध्यान साधनामा यसरी अलौकिक दृश्यहरु आउन लागेपछि मलाई तुरुन्तै ध्यानको उर्जा लागिहाल्थ्यो र कता, कहाँ पुगें जस्तो अनुभूति हुन्थ्यो । मेरो ध्यान साधनामा नाग देवताहरुसंग यो पहिलो साक्षातकार नभएर डेढ दशक अघिदेखि नै साक्षातकार भैरहेको थियो । निकै पछि एउटा महत्वपूर्ण विषयमा नाग देवताहरुसंग भएको दिव्य संवादमा वहाँहरुले हामी तेरो संरक्षणमा थियौं र छौं शुरुदेखिनै भन्नुभयो । दिव्य त्रिशुलको ट्याटु खोप्दा पनि र घरमा पनि हामी तेरो र दिव्य त्रिशुलको ट्याटुको संरक्षणकालागि आएका थियौं भन्नुभयो ।
ट्याटु खोप्ने काम त दिव्यताका साथ सकियो तर अव परिवारलाई कसरी भन्ने र परिवारबाट आएको प्रतिक्रिया तथा सवालको जवाफमा के भन्ने भन्ने अलमल र एकप्रकारको सुक्ष्म डर थियो भित्र मनमा । तर म भाग्मानी भएं, परिवारमा कसैले केही पनि भन्नुभएन यस सन्दर्भमा सायद भगवान शिव, नाग देवताहरु र जन्मकुण्डलीका ग्रह, नक्षेत्रहरुको कृपा तथा आशिर्वाद प्राप्त भएको थियो मलाई त्यसबखत ।
ट्याटु बनाएको भोलिपल्ट विहानको ध्यानमा अर्को दिव्य चमत्कारिक घटना घट्यो । विहान म पश्चिम दिशातिर फर्केर ध्यान साधनामा बसेको थिएं । दाहिने हातमा आफैं जतिको अग्लो, ठूलो, पहेंलो धातुको अत्यन्तै आकर्षक दिव्य त्रिशुल लिनु भएका र बाघाम्बर पहिरनमा रहनु भएका अग्ला कदका भगवान श्रीशिवले निकै टाढाबाट अत्यन्तै दुर्लव दर्शन दिनुभयो । भगवान जहाँ उभिनु भएको थियो त्यहींबाट वहाँले आफ्नो दाहिने हातमा रहेको विशाल दिव्य त्रिशुल मतिर जोडले हुत्याउनु भयो, मैले उक्त दिव्य र दुर्लव दृश्यलाई एकटकले हेरिरहें । तिब्रगतिमा मतिर आइरहेको विशाल दिव्य त्रिशुल घट्दो दुरीसंगै विस्तारै आकारमा सानो हुदै गैरहेको थियो र मेरो नारिमा भएको हिजो खोपेको आला चारइन्चको ट्याटुमा आएर समाहित भयो । भगवान श्रीशिवको हातबाट मतिर हुत्याइएको तथा फ्याकिएको विशाल दिव्य त्रिशुल मेरो नारिको ६याटुमा समाहित भएपछि तुरुन्तै एउटा नाग देवता त्यतिनै टाढाबाट खालि आकाशमा बेगले लहरिदै–लहरिदै आएर विस्तार आकारमा सानो भएर मेरो नारिको त्रिशुलको डण्डीमा बेरिनु भयो र त्यहीं स्थिर तथा स्थित हुनुभयो । भोलिपल्ट राति बत्ति निभाएर विस्तरामा पल्टेर आँखा बन्द गर्ने वित्तिकै दुई वटा ५–६ फिट लामा शरीरमा आकर्षक रंगीबिरंगी बुट्टाहरु भएका जुम्ल्याहा नाग देवताहरु खालि आकाशमा लहरिदै एकआपसमा प्रेमको खेल खेल्दै आकर्षक नृत्य गर्दै मलाई वहाँहरुको उर्जामा लठ्ठ पार्नुभयो र दुवै नाग देवताले मेरो चेहरा स्पर्श गरेर नाकको टुप्पोमा चुम्वन गरेर अव तँ सुत भनेर २–३ मिनेटको यो क्रिडापछि त्यहाँबाट विदा भएर विलय हुनुभयो । म अत्यन्तै आनन्द महसुस गर्दै आँखा बन्द गरें र तुरुन्तै निदाएछु किनकी मलाई नाग देवताहरुको उर्जामा लठ्ठिएको थिएं । मेरो ध्यान साधना निरन्तर चलिरहेको थियो, यी चमत्कारिक दृश्य र अनुभूतिहरु आइरहदा मलाई ध्यानको उर्जा लागिरहेको हुन्थ्यो र अदभूत् आनन्दमा डुबिरहन्थें हरपल । यसपछिका दिनहरुमा पनि ध्यान साधनाहरुमा काला, रंगीविरंगी, बुट्टादार नाग देवताहरु आइरहनु भयो ।
परिवारमा कसैले केही नभनेपनि मैले वाहिरका मान्छेहरुबाट विरोधका केही तोबर्काहरु सुन्नु तथा खेप्नु पर्यो । ट्याटु खोपेको १०–१२ दिन भएको थियो, घाउ राम्ररी खाटा बसिसकेकै थिएन, एकदिन एकठाउँमा भोजनको निम्ता मान्न गएको समारोहमा भोजन गरिसकेपछि त्यसैघरको दिदीले अलि घृणा मिश्रित भावमा भन्नुभयो,
“हेर हेर, के गरेको तिमीले यो आफूलाई डामेर !? यसरी डामिएका मान्छे बिटुला हुन्छन्, श्राद पूजामा चल्दैनन्... !!”
म चुपचाप सुनिरहें वहाँका कुरा, वहाँको हाउभाउ हेरिरहें, मुस्कुराएं मात्र र वहाँ र सबैसंग विदा भएर त्यहाँबाट घर फर्कें । घर पुगेर कफी पिएर एकछिन आराम गर्छु भनेर आँखा बन्द गरें, तुरुन्तै अर्को चमत्कारिक तर अलि मन डराउने प्रकारको घटना घट्यो । मेरो नारिको १०–१२ दिनको आलो चारइन्च मात्र लम्बाइ भएको दिव्य त्रिशुलको ट्याटु अचानक धातुको विशाल आकार बन्यो र दिव्य त्रिशुलको एकापट्टिको भाला भाँचिएर भुईंमा खसेर जोडले आवाज आयो, निकै कडा भूईंमा धातुको पाता खसेको जसरी एकदम ठूलो ध्वनि तरंग गुञ्जियो । म त्यो आवाज सुनेर भित्रैबाट तर्सिएं र हत्तपत्त आँखा खोलें । नारिको आलो ट्याटु हेरें, कोठा वरिपरि, झ्याल वाहिर हेरें सबैतिर जस्ताको तस्तै वातावरण थियो तर बन्द आँखामा के भयो मलाई यस्तो भनेर फेरी आँखा बन्द गरिन र आफूबाट केही गल्ती भयोकि भन्ने डराएको भावमा भगवान श्रीशिव, नाग देवता, ग्रह, नक्षेत्र, सबै दिव्य आत्माहरुसंग अन्तरहृदयदेखि क्षमा मागें, सामान्य बनें र ध्यान साधनालाई निरन्तर जारीनै राखें ।
संगीत र नृत्यमा पनि अत्यन्तै रुचि राख्ने म कलेज जीवनमा डबली नृत्यांगना अर्थात स्टेज डान्सर थिएं र स्कुलले जीवनमा फुटवल र कपर्दिको खेलाडि थिएं । यी दिनहरुमा विद्यार्थी जीवनबाट केही समयको लागि छुट्टि लिएकोले एक महिनाअघि मैले तीन महिनाकोलागि अनलाइन कत्थक नृत्य कक्षा लिन प्रारम्भ गरेको थिएं । कत्थक नृत्य सिक्ने क्रममा अलि अनुभवी भएपछि नृत्य सिकाउने श्रद्धेय गुरुमाताले नृत्यसंगै संगीतका ताल अनुसारका बोलहरु ‘ता..थै...थै...तद..., आ...थै...थै...तद...’ पनि एकसाथ गाउन लगाउनु हुन्थ्यो नृत्यमा लय तथा पूर्णता आउछ र छिट्टै सिकिन्छ भनेर । शुरुशुरुमा नृत्य र तालका बोल एकै पटक गर्न मुस्किल भएकोले पहिला कत्थक नृत्य र तालका बोलहरु छुट्टा–छुट्टै सिकाएर पछि नृत्य र गायन एकै साथ गराउनु हुन्थ्यो । आफ्नो रुचिको विषय भएकोले म अत्यन्तै रस मानेर कत्थक नृत्य र विभिन्न तालहरुका राग आलाप गायन सिकिरहेको थिएं गुरुमाताबाट तालिम प्राप्त गला नभएको भएपनि ।
सनातन अध्यात्मको मूल विज्ञान चार वेदमध्य दोस्रो मूल विज्ञान साम वेदमा आधारित भएर भगवान श्रीशिवको डमरु–त्रिशुलधारी नटराज नृत्य र नादबाट उत्पत्ति भएको पूर्वीय शास्त्रीय संगीतमा परमात्माको अलौकिक दिव्य शक्ति हुन्छ भन्ने मैले सनातन शास्त्रहरुमा पढेको र अग्रजहरुबाट सुनेको थिएं । सोह्रौं शताव्दीका तेस्रा मुगल वादशाह अकबर महानको समयमा भारतका तत्कालीन वरिष्ठ संगीतग्य तानसेनले वादशाहको शाही महलमै संगीतका रागहरु आलापेर खुल्ला आकाशमा बिजुली चम्काएका र वर्षात गराएका थिए, आगोको संसर्गबिना नै दिप जलाएका थिए भन्ने अलौकिक सत्य घटनामा आधारित किस्साहरु इतिहासका पानाहरुमा पनि लिपिवद्ध गरिएका पाइन्छन् ।
मेरो पारिवारिक माहोल धार्मिक तथा आध्यात्मिक प्रकृतिको भएकोले सानै उमेरदेखि पूजा, आराधना, सतविचार, सतकर्म, एकान्त बसाइ, एकाग्रता तथा ध्यान साधनाको अभ्यास गर्दै आएको हुनाले मलाई एकाग्रता तथा ध्यान साधनाकोलागि छुट्टै परिश्रम गर्नुपर्ने, छुट्टै बन्दोवस्ती तथा छुट्टै समय व्यवस्थापन गर्नुपर्ने खासै आवश्यकता पर्दैनथ्यो । जतिबेला पनि फुर्सद भएपछि एकाग्र भैहाल्ने र ध्यानमा प्रवेश गरिहाल्ने बानी परेको थियो मलाई । ध्यान साधनामा विभिन्न अलौकिक अनुभूतिहरु हुन्थे, मनमा कौतुहलता जाग्थ्यो किन यस्तो दृश्य देखें होला, किन यस्तो महसुस, अनुभव तथा अनुभूति भयो होला भन्ने लाग्थ्यो । तत्कालीन समय अनुसार श्रोत उपलब्ध भएसम्म म ध्यान साधनाका अवस्थामा हुने इन्द्रियजनित अनुभव र इन्द्रियातीत तथा भावातीत अनुभूतिहरुबारे खुव खोजी गर्ने गर्थें । यसक्रममा मैले श्रद्धेय ओशो रजनीशका, श्रद्धेय पाइलट बाबाका साथै अरु सान्दर्भिक सामग्रीहरु खोज्दै र पढ्दै आइरहेको छु विगत लामो समयदेखि आध्यात्मिक सामग्रीहरु पढ्न, जान्न र जीवनमा अनुशरण गर्न अत्यन्तै धेरै रुचि भएकोले ।
कत्थक नृत्यको अनलाइन कक्षा प्रारम्भको केही हप्तापछि ध्यान साधनामा रहदा मलाई फरक प्रकारका अनुभव तथा अनभूतिहरु हुन थाले । शुरुका ती दिनहरुमा मैले ध्यान साधनामै बन्द आँखा र ध्यानको उर्जा लागिरहेको अवस्थामा चारवटा भाषामा गीत गाएं, आफैंले उच्चाहरण गरेर लय हालेर गाएका ती चारवटै भाषा गीतहरुको अर्थ म स्वयंले बुझिन, सायद गीतमा शव्द भन्दा बढि आलापहरु भएको भएर होला । कलिकति पनि अनुमान भएन कुन भाषा हो, कति पुरानो तथा नयाँ भाषा हो भनेर, एउटा भाषा चाहिं बंगाली भाषाको नजिक जस्तो लाग्थ्यो तर मैले त्यो पनि बुझिन । हातको हाउभाउ, औंलाका लय र गला मिलाई मिलाईकन तालका रागहरु आलाप गरेर गीत गाएको थिएं । हात, औंला, गला, ताल, राग, आलापहरु मिश्रित भएका यो मापदण्डको आधारमा थोरै अनुमान चाहिं भएको थियोकि पूर्वीय सनातन शास्त्रीय संगीत तथा गायन नै हो भन्ने ।
यो अनुमानमा अझ स्पष्टता आउदै गयो, पछिल्ला ध्यान साधनाहरुमा मैले स्पष्ट रुपमा बन्द आँखा र ध्यानको उर्जा लागिरहेको अवस्थामा बिना संगीत तर संगीतको तालमाझैं हातका हाउभाउ र औंलाका लय मिलाउदै ‘सा–रे–ग–म–प–ध–नि–सा’ को लामो–लामो अभ्यास र विभिन्न तालका राग आलापहरु गर्न थालें । म आफू स्वयंले गरें तर मलाई यसबारे वर्तमान जीवनमा कुनै प्रकारका सैद्धान्तिक तथा व्यवहारिक ज्ञान थिएन । पछिल्ला ध्यान साधनाहरुमा ममा अझ अद्भूत अनुभव तथा अनुभूतिहरु बढ्दै गए । म ध्यान साधनामै रहेको अवस्थामा बन्द आँखा र ध्यानको उर्जा लागिरहेको अवस्थामा बसिरहेको मान्छे जुरुक्क उठेर बिना संगीत कत्थक नृत्य गर्न थालें एकदम भाँति पुर्याएर हात र गोडका हााउभाउहरु मिलाएर जवकी मैले अनलाइन कक्षामा भर्खर आधारभूत कत्थक नृत्यनै सिक्दै थिएं र यसअघि शास्त्रिय गीत–संगीतबारे कुनै प्रकारको सैद्धान्तिक र व्यवहारिक ज्ञान थिएन तर ध्यान साधनामा मैले अनुभवी नृत्यांगनाले गर्ने जस्तो कत्थक नृत्य गरेको थिएं बिना गीत–संगीत तथा वाद्य्यवादन । ध्यान साधनामा उर्जा लागिरहेको अवस्था भएकोले नृत्य गर्दागर्दै थाकेर म भुईंमा लडेको थिएं, आँखा खुलेका थिएनन्, आधाघण्टा होसपूर्ण अवस्थामा खालि भुईंमै सवासनमा पल्टेर विस्तारै ध्यानबाट वाहिर निस्किएं र सामान्य भएं । विगतमा ध्यान साधनाबाट जुरुक्क उठेर बन्द आँखा र ध्यानको उर्जा लागिरहेकै समयमा गायन, राग आलाप, सारेगम अभ्यास, कत्थक नुत्य लगायत अरु अनेक गतिविधिहरु गरेका धेरै अवस्थाहरुको अनुभव तथा अनुभूतिहरु पनि मलाई धेरैपटक भैसकेका थिए ।
संगीत, नृत्य, चित्रकारिता, सिलाई–बुनाइ, खेलकुदका साथै मलाई सानैदेखि कविता, कथा, नाटक, यात्रा विवरण, आख्यान, लेख, दैनिकी आदि लेख्ने तथा काव्य रचनामा पनि खुव रुचि लाग्थ्यो र यो रुचि वर्तमान समयमा झन–झन प्रगाढ बन्दै गैरहेको छ । काव्य रचनामा विगत लामो समयदेखि कविता, गीत तथा भक्तिगान लेखन मेरो सबैभन्दा रुचिको विषय थियो र छ । कविता, गीत तथा भक्तिगान लेखनमा मलाई परमात्माको आशिर्वाद रहदै आएको छ भन्ने लाग्छ किनकी आफैं आश्चर्यमा पर्नेगरि अत्यन्तै कम समयमा धेरै परिणामको प्रतिफल हासिल गर्न सक्ने क्षमता विकास भएको पाउछु आफूमा । बिना योजना विलकुल खालि मन–मस्तिष्कमा लेख्न बस्छु तर आफैं थाहा नपाइकन तुरुन्तै कविता, गीत तथा भक्तिगानहरु तयार हुन्छन् र तिनलाई दोहोर्याएर पढ्दा ओहो यो मैले नै लेखेको हो र जस्तो लाग्छ र विष्मय मिश्रित आनन्द प्रफुटित हुन्छ अन्तरहृदयबाट । एक दिन ध्यान साधनाबाट उठ्ने बित्तिकै बिनाकुनै योजना लेख्न बसें, भक्तिगान तुरुन्तै तयार भएको र आफैंलाई अत्यन्तै मन परेको एउटा हरिगुरु भक्तिगान स्मरणमा आइरहेको छ,
मधूरम मधूरम...
प्रभु, तिम्रो सुन्दरताको बयान गरुं म कसरी
तिम्रो मनमोहक रुपलाई शव्दमा भरुं म कसरी...
अखण्ड परम-आभा झल्कने, तिम्रो शिर अति मधूरम
चन्दन सुलेपित सुगन्धीत, तिम्रो बदन अति मधूरम
ढलपल-ढलपल हंसझैं हिंडाइ, तिम्रो चाल अति मधूरम
मधूरापति तिमी, सर्वाङ तिम्रो मधूरम मधूरम ।।
प्रभु, तिम्रो सुन्दरताको बयान गरुं म कसरी...
हजार सुर्यझैं चम्किने, तिम्रो अधर अति मधूरम
प्रेमको महासागर छल्किने, तिम्रा नयन अति मधूरम
मिठो मुस्कान फक्रने, तिम्रा ओठ अति मधूरम
मधूरापति तिमी, सर्वाङ तिम्रो मधूरम मधूरम ।।
प्रभु, तिम्रो सुन्दरताको बयान गरुं म कसरी...
मनमोहक प्रसन्नता झल्कने, तिम्रो मुखमण्डल अति मधूरम
टप-टप मिठो अमृत वर्षने, तिम्रो वाणी अति मधूरम
संसारलाई आफूमै समेट्ने, तिम्रो हृदय अति मधूरम
मधूरापति तिमी, सर्वाङ तिम्रो मधूरम मधूरम ।।
प्रभु, तिम्रो सुन्दरताको बयान गरुं म कसरी...
प्रभु, तिम्रो सुन्दरताको बयान गरुं म कसरी
तिम्रो मनमोहक रुपलाई शव्दमा भरुं म कसरी...
ध्यान साधनामा रहदा ध्यानको उर्जा लागिरहेको अवस्थामा धेरै प्रकारका आफू स्वयंमकालागि विष्मयकारी, अलौकिक। तथा चमत्कारिक अनुभव तथा दिव्य अनुभूतिहरु हुदै आइरहेका थिए र छन् विगत लामो समयदेखि । यसबारे प्रत्यक्ष रुपमा थप विषयवस्तुहरुको गहिराई जान्ने र आवश्यक ज्ञान लिने अभिप्रायले नजानिदो गरि आफूलाई ध्यान साधनामा केही नभएको तर कितावमा पढेको, अरुले भनेका किस्साहरु सुनेको भनेर अध्यात्म दर्शनमा दख्खल राख्ने र ध्यान साधनाका गहन अनुभव भएका र ध्यानमा गहिरो गैसकेका ध्यान साधकहरुलाई सोध्ने गर्थें बेलाबेलामा । तर उनीहरुले मलाई भएको प्रकारका अनुभव तथा अनुभूतिहरुबारे केही बताउदैनथे, सायद उनीहरुलाई मलाई हुने जस्तो अनुभव तथा अनुभूतिहरु हुदैन्थ्यो होला र मलाई उनीहरुलाई हुने जस्तो अनुभव तथा अनुभुति हुदैनथ्यो होला । ध्यान साधनाका अलौकिक तथा दिव्य अनुभव तथा अनुभूतिहरुका सन्दर्भमा प्रकाशित गरिएका पुस्तक तथा सामाजिक संजालका विभिन्न आयामहरुमा व्यक्ति पिच्छे ध्यान साधनाका अनुभव तथा अनुभूतिहरु फरक–फरक हुन्छ भन्ने पढेको तथा सुनेको थिएं । सायद त्यस्तै केही होला भन्ठान्थें र आफ्नै अनुभव तथा अनुभूतिहरुका आनन्दमा रमेर आफ्नो ध्यान साधनालाई निरन्तरता दिरहें मैले ।
मेरो व्यक्तिगत बुझाइमा, ध्यान साधनाका क्रममा हुने अनुभव तथा अनुभूतिहरु एउटा अलग संसारको विचरण तथा यात्रा रहेछ जसमा एउटा संसार व्यष्टिका रुपमा म हँु र मभित्र अर्को विशाल समष्टि संसार तथा समुच्चा ब्रम्हाण्ड रहेको छ र त्यहींबाट मलाई यसप्रकारका अनुभव तथा अनुभूतिहरु आइरहेका हुन् जसको कुनै अन्त्य छैन । एउटा यो दृश्य तथा भौतिक संसार छ जहाँ मनुष्य आफ्नो स्थुल शरीर र अनस्थुल मन तथा भावनाको सहयोग लिएर बोलिरहेको छ, काम गरिरहेको छ, खाइरहेको छ, हिडीरहेको छ, सम्वन्ध बनाइरहेको छ र अर्को एउटा अदृश्य तथा पराभौतिक संसार छ जुन सर्वव्यापक छ तर ध्यान साधनाको गहन अवस्थामा त्यो समष्टि संसार मभित्र प्रकट हुन्छ अदृश्य, अलौकिक, चमत्मारिक रुपमा । त्यो पराभौतिक तथा समष्टि संसार जहाँ मनुष्यको चेतना तथा सुक्ष्म शरीरको विचरण हुने गर्दछ अविछिन्न असीम आकाशमा स्वयं परब्रम्हको स्वरुपमा । यस प्रकारको अलौकिक, दिव्य तथा चमत्कारिक अनुभव तथा अनुभूति हासिल गर्नकालागि ध्यान साधनाको माध्यमबाट आफ्नो शरीरका आयामहरुको उर्जा शुद्धि तथा चेतनाको आवश्यक विकास हुनु अनिवार्य हुने रहेछ । उर्जाको शुद्धि तथा चेतनाको विकास भएपछि व्यष्टि संसारमा रहेर अर्थात यही भौतिक शरीर, भौतिक मस्तिष्क, भौतिक मुटु र अभौतिक शरीर, अभौतिक मन तथा अभौतिक हृदयको माध्यमबाट समष्टि संसारको विचरण हुने रहेछ... त्यसैले,
प्रभु, तिम्रो विराटताको बयान गरुं म कसरी
तिम्रो मनमोहक रुपलाई शव्दमा भरुं म कसरी...
प्रभु, तिम्रो सुन्दरताको बयान गरुं म कसरी
तिम्रो मनमोहक रुपलाई शव्दमा भरुं म कसरी...
अस्तु
शिवोहम् ! शिवोहम् !! शिवोहम् !!!
No comments:
Post a Comment